varzeshi

التهاب یک جزء حیاتی و مرکزی در پاتوژنز بیماری ام‌اس است. در واقع، ام‌اس یک بیماری التهابی-دژنراتیو است که در آن سیستم ایمنی بدن به اشتباه به بافت‌های خودی در سیستم عصبی مرکزی (مغز و نخاع) حمله می‌کند. این فرآیند التهابی، نقطه شروع آسیب به میلین (پوشش محافظتی اطراف رشته‌های عصبی) و سلول‌های عصبی (آکسون‌ها) است. درک عمیق‌تر از نقش التهاب به توسعه داروهای مؤثرتر برای کنترل این بیماری کمک شایانی کرده است.

فرآیند التهاب در ام‌اس با نفوذ سلول‌های ایمنی، به ویژه لنفوسیت‌های T و B، از جریان خون به مغز و نخاع آغاز می‌شود. این سلول‌های ایمنی که به طور معمول وظیفه دفاع از بدن در برابر عوامل بیماری‌زا را دارند، در افراد مبتلا به ام‌اس به اشتباه میلین را به عنوان یک مهاجم خارجی شناسایی می‌کنند. سپس، این سلول‌ها مواد شیمیایی التهابی (سیتوکین‌ها) را آزاد می‌کنند که باعث تخریب میلین و آسیب به آکسون‌ها می‌شوند. این آسیب، پیام‌رسانی عصبی را مختل کرده و منجر به بروز علائم ام‌اس می‌شود.

التهاب در ام‌اس به صورت حملات یا عودها (در نوع عودکننده-فروکش‌کننده) یا به صورت پیشرفت آهسته و مداوم (در نوع پیشرونده) ظاهر می‌شود. در دوره‌های عود، فعالیت التهابی در سیستم عصبی مرکزی افزایش می‌یابد و منجر به ظهور علائم جدید یا تشدید علائم قبلی می‌شود. حتی در دوره‌های بهبودی، التهاب‌های خفیف و پنهان می‌توانند همچنان وجود داشته باشند و به تدریج به آسیب‌های عصبی منجر شوند که در بلندمدت باعث ناتوانی می‌شوند.

هدف اصلی بسیاری از درمان‌های موجود برای ام‌اس، مهار فرآیند التهاب است. داروهای تعدیل‌کننده بیماری (DMTs) با هدف قرار دادن سلول‌های ایمنی خاص یا مسیرهای التهابی، سعی در کاهش تعداد و شدت حملات، و کند کردن پیشرفت ناتوانی دارند. تحقیقات جاری بر شناسایی دقیق‌تر مولکول‌ها و سلول‌های دخیل در التهاب ام‌اس تمرکز دارند تا بتوانند داروهای جدیدتر و هدفمندتری را برای کنترل این جنبه حیاتی از بیماری توسعه دهند و در نهایت، به سمت ترمیم میلین آسیب‌دیده حرکت کنند.