varzeshi

بیماری ام‌اس به طور مستقیم بر سیستم عصبی مرکزی (CNS)، یعنی مغز و نخاع، تأثیر می‌گذارد. این بیماری یک بیماری نوروژنراتیو (تخریب‌کننده اعصاب) و التهابی است که در آن، سیستم ایمنی بدن به اشتباه به اجزای حیاتی CNS، به ویژه میلین (پوشش محافظتی اعصاب) و خود سلول‌های عصبی (نورون‌ها و آکسون‌ها) حمله می‌کند. این حملات باعث ایجاد التهاب، آسیب و تشکیل ضایعات در مناطق مختلف مغز و نخاع می‌شوند که منجر به اختلال در عملکرد طبیعی سیستم عصبی و بروز طیف گسترده‌ای از علائم می‌شوند.

در مغز، ضایعات ام‌اس می‌توانند در مناطق مختلفی مانند ماده سفید (White Matter) که حاوی رشته‌های عصبی میلین‌دار است، و گاهی اوقات در ماده خاکستری (Gray Matter) که حاوی جسم سلولی نورون‌هاست، ایجاد شوند. بسته به محل و اندازه این ضایعات، علائم متفاوتی بروز می‌کنند. به عنوان مثال، ضایعات در نواحی مرتبط با حرکت می‌توانند منجر به ضعف یا اسپاستیسیته شوند، در حالی که ضایعات در مناطق مربوط به بینایی ممکن است باعث تاری دید شوند. آسیب به نواحی شناختی مغز نیز می‌تواند مشکلات حافظه و تمرکز را به دنبال داشته باشد.

نخاع نیز از مناطق مهمی است که تحت تأثیر ام‌اس قرار می‌گیرد. ضایعات نخاعی می‌توانند منجر به بی‌حسی، ضعف، مشکلات تعادلی، اختلال در راه رفتن، و مشکلات مثانه و روده شوند. این آسیب‌ها اغلب می‌توانند تأثیر قابل توجهی بر توانایی‌های حرکتی و استقلال فرد داشته باشند. علاوه بر این، در برخی موارد، التهاب و آسیب در عصب بینایی نیز رخ می‌دهد که منجر به نوریت اپتیک و از دست دادن جزئی یا کامل بینایی در یک چشم می‌شود.

تأثیر ام‌اس بر مغز و نخاع فراتر از آسیب‌های فیزیکی است. تغییرات ساختاری و عملکردی در شبکه‌های مغزی می‌تواند منجر به خستگی مزمن، درد و مشکلات شناختی شود که به طور قابل توجهی بر کیفیت زندگی بیماران تأثیر می‌گذارد. تحقیقات جاری بر درک بهتر مکانیسم‌های آسیب‌زایی در مغز و نخاع، محافظت از سلول‌های عصبی (نوروپروتکشن) و حتی ترمیم میلین و بازسازی بافت‌های آسیب‌دیده متمرکز هستند. هدف نهایی، کاهش بار بیماری بر سیستم عصبی مرکزی و حفظ حداکثر عملکرد برای بیماران است.